Werken is mij met de paplepel ingegoten. Al als jong meisje hielp ik mijn moeder in de vakanties mee met het bezorgen van tijdschriften. Dat scheelde ook weer oppas nietwaar. Met een wandelwagen vol met Donald Ducks en Libelles liep ik van deur tot deur door de Zutphense wijken. Ik aan de ene zijde van de straat, mijn moeder en opa aan de andere zijde. Of net andersom natuurlijk.
Eén keer per maand moest er ook het abonnementsgeld geïnd worden. Mijn moeder was als kruideniersdochter slim genoeg om dit bij voorkeur direct te doen na loondag, zodat de mensen ook daadwerkelijk geld op zak hadden. Dat was namelijk vaak niet het geval in de arbeiderswijken die mijn moeder onder haar hoede had.
Maar goed tijdens het bezorgen kruiste bij de brievenbussen tot mijn grote angst menig hond mijn pad. Ik kwam ze soms zelfs nog in mijn slaap tegen, zo bang was ik er voor. Die angst deelde ik ook met mijn moeder, gelukkig wist zij mij gerust te stellen. Blaffende honden bijten niet, zei ze. Ik wist dat die uitdrukking bestond en die was er natuurlijk niet voor niets bedacht ik me ook. Dus ging ik daarna vrij zelfverzekerd de strijd bij de brievenbus aan.
Toen een hond mij wel daadwerkelijk beet, was ik dan naast geschrokken ook erg verontwaardigd. Met hoge poten liep ik naar mijn moeder en zei dat ze nog zo had gezegd dat blaffende honden niet bijten. Waarna mijn moeder ad rem antwoordde: op het moment dat de hond beet, blafte hij ook niet. Verbaast keek ik haar aan. Ontkennen kon ik het niet. Gelukkig kreeg ik nog wel voor de schrik een ijsje van het baasje. Die at ik ver uit de buurt van de hond op.
